I dukkehuset i Dukkevei 2....

I dukkehuset i Dukkevei 2
skal verdens heldigste dukke få bo.
Med lampe i taket og bittesmå stoler
og blomstervase til dukke-fioler,
og flaggstang med flagg og en dukke-garasje,
og kjøkken med godter og kake og brus
og innerst i hjørnet i første etasje
skal dukken til dukken ha dukkehus.

I et hus inni huset i Dukkevei 2
skal den knøttlille dukken til dukken få bo
og ha eget bad og en dukke-do.
Og teppe på gulvet og hyller med bøker,
og askebeger til dukker som røker,
og vinduer oppe og vinduer nede,
et spennende loft og en kjeller med mus.
Og innerst så lite at ingen kan se det- skal dukken til dukken - ha dukkehus.
ANDRE BJERKE

Det vart ikkje noko dokkehus på meg. Ikkje at eg venta det heller. Kvar skulle det stå? I eit husvere i byen på 2 rom og kjøkken er det ikkje plass til all verda. Men det var plass til dokkevogna mi, gyngehesten og gyngestolen. I dokkevogna låg Bjørn-Helge, babydokka som kosta 45 kr. hausten 1954. Då han kom inn i livet mitt, måtte Olemann vike plassen. Olemann hadde tøykropp fylt med sagmugg, og når han var pynta, hadde han på matrosdressen som mamma hadde sauma.

Olemann og May-Britt. Eller var det Inga-Lill?!

Det var gama å leike med dokker. Syster mi og eg hadde smådokkene i korger kjøpt på Martna'n, "påkledningsdokkene" hadde vi i skoesker under senga, og stordokkene låg i dokkeseng og vogn. Vi hadde namn på alle dokkene våre, og sjølv om det har gått over 50 år sidan vi leika med dei, kan eg namna på dei: Negerdokkene Tamar og Tom, svenskedokkene Inga-Lill og May-Britt, danskedokkene Margrete og Anne Marie. Syster mi hadde i tillegg Grete-dokka med hol i panna (vi sette på plaster) og Tullemor som ho sauma kleda til rett på kroppen. Vi sauma, hekla og strikka klede til dei.

Bjørn-Helge, 55 år gamal

Bror vår ville lage klede til lille-bamsen sin. Og han strikka genser og ryggsekk. Den dag i dag kan vi sjå kunstverket hans, for bamsen hans har fast plass på peishylla.
Syster mi hadde store-bamsen. Han var visst opprinneleg blå, men etter mange år og mange turar skifte han let.

Born i dag har dokker og bamsar og kosedyr i hopetal. Men alle har ein yndling - som får vere med dei overalt. Og mange må ha kosedyret med seg i senga kvar kveld.

Nalle er yndlingsbamsen til venninna mi på 5 år. (Bestemor hennar er av mine beste vener, så eg er svært godt kjend med barnebarnet). Prinessa som vi kallar henne, ringte meg ein kveld og fortalde at ho hadde mista den fyrste tanna si, og ho var redd ho hadde svelgt henne. Samstundes kunne ho fortelje at snart skulle ho på sjukehuset og operere auget sitt. Ho skulle til Oslo, men det er ikkje langt når ein reiser med fly, kunne ho fortelje.

I går kveld ringte ho meg på nytt og fortalde at no var ho heime att. Både ho og Nalle. Han hadde vore med heile tida. På flyet hadde dei fått Løvemat, og på sjukehuset hadde dei fått dessert kvar dag. Tenk det. Kvar dag. Ja, men du spiste vel middag og, sa eg. Klart det, sa ho. Det var jo fiske-middag. Det beste eg veit. Og veit du, sa ho, då eg vakna etter operasjonen hadde eg lapp på auget mitt, og det hadde Nalle og.

Neste gong du ser meg, er eg litt "annerledes", sa ho. Ja, men du er nok like pen og nuskat', meinte eg - og det var ho samd i.

Mora kunne fortelje at operasjonen hadde teke 4 timar. Vi var mange som var spente dei timane. Opphaldet på sjukehuset hadde vore bra. Der tok dei seg godt av både ungar, foreldre og Nallar. Prinessa hadde vore glad og sprudlande, og ho hadde jubla då ho vakna opp etter narkosen og fann indianerklede og pil og boge i senga si .
Fleire sjukehusopphald ventar.
HURRA for Prinessa vår, som er så tøff og livsglad.
Hipp hurra for foreldra , som har gjort henne så trygg .

Når sola stig og løyser vinterbandet....

I dag er det den 22.febr., og i primstavboka til Juel Lund vert denne dagen kalla
PER VARMSTEIN. Eller Persok. No tærer det på isen undantil, so isen kan vere fårleg. Det skulle vere St.Peter som kasta varme steinar i vatn og elvar og gjorde isen fårleg. Dei gamle seier at dersom nokon går ut på isen og fell gjennom, så har ingen plikt til å hjelpe. Då kan han berre ha det så godt, han kan for ulukka sjølv.
Vi merka godt at Per varmstein arbeidde i dag. Det var plutseleg +-grader, og snøen minka. Det draup frå tak, og eg trur eg høyrde fuglekvitter. Sola vermde gjennom stogeglasa, så vi fyra berre i dag tidleg. Dagane er mykje lengre no enn i jola. Som sagt før, det går rett veg i år og.

VINTERSONG

Når sola stig og løyser vinterbandet
og våren glitrande går over landet
då syng ein fugleher i li og lundar
og frigjer alt som mot forløysing stundar

Når isband kuar blomane og ordet
og fonna stig i vinterhugen trist
då er den siste rest av jubelkoret
ein sporv i tun ein kjøtmeis på sin kvist

Ver helsa vengde blomar på vår jord
kom att kvar vår og syng i lauv og sky
la hugen stige bløme enn ein gong

Men sporv og kjøtmeis høyr mitt siste ord:
Om alle flyr må ikkje de to fly
med dykkar fattigslege vintersong

RAGNVALD SKREDE


Det er også fastelaven i dag. Vi hadde ikkje fastelavensbollar til kaffen, men vi hadde laup. I min barndom hadde vi ofte laup til fastelaven. Er det noko betre enn nybaka laup med smør og brunost? Eg laga ein stor porsjon, så eg kan ha med til nyste kvar dag denne veka.

LAUP
700 g kveitemjøl (14 dl)
300 g grovt sammale rugmjøl (6 dl)
100 g margarin
200 g sirup
1 ts salt
2 ss anisfrø
ca. 7 dl mjølk
70 g gjær

Hev deigen godt, både før og etter utrulling
Steik laupane i 15 - 20 minutter i 200 gr C.

Njot maten!

Jeg tror, jeg tror på sommeren...

Eg fekk eit oppdrag frå ei blogg-venninne: Finn fram det 6.biletet i samlinga di, og skriv soga rundt biletet.
Gullungen kom heim på sumarferie, og ho ville absolutt måle løa. Ja, vi hadde jo sett lenge at det trongst nokre liter beis, men korleis skulle vi få måle den store og høge veggen heilt opp til mønet? Inga sak, sa den unge jenta. Pappa leiger ein lift, og så tek du og eg turen opp i høgda.

Eg er ikkje skuggeredd, og kunne ho styre liften, så kunne no eg vere med.
Kl. 08 var liften på plass, og ho og eg for nesten til himmels. Vi var sikkert 15 meter over bakken. Det er litt skummelt å stå i høge stigar, men dette var berre kjekt. Gullungen styrte liften - som om ho ikkje hadde gjort anna i livet - litt lengre opp til høgre, inn til veggen og vri han litt.
Vi beisa og lo, song og skråla - og stundom vinka vi til folk på bakken. Det var no helst Hainn te mæ som kom for å sjå korleis vi greidde brasane. Vi imponerte, for arbeidet gjekk unna.

Sola steika godt i ryggen på oss. Vi kasta det eine plagget etter det andre, og vassflasker og solkrem med faktor minst 20 kom fram. Då kl. var rundt 12, måtte vi ta pause. Då var det for varmt. Verken den beisa veggen eller vi hadde godt av solstrålene. Vi måtte vente til skuggen kom, og det var ikkje før eit bel utpå ettermiddagen.
Då stod vi på'n att, og då mørkret senka seg over garden, var den løeveggen ferdig.
Denne sers varme dagen var ein måndag. Eigentleg burde eg ha synt bilete frå laurdagen og, då vi måla den hi sida. Då stod vi mesteparten av dagen i skuggen - i boblejakke, skjerf og langbukse. Og fraus.

Det er godt å bu i Noreg - med skiftande ver. Etter eit par veker med streng kulde her sør, har vi det no helst "mildt". Berre 5 minusgrader, og snødjupna er rundt 40 cm. Men dagane er lengre, sola er komen over Honnås. Det blir nok vår og sumar i år og. Då skal vi vel beise resten av løa. Kjenner eg Gulllungen rett.

Jeg snører min sekk, jeg spenner mine ski...

Praktfullt vinterver på denne 8. februardagen. Eg måtte berre ut frå omnskroken - med ski på beina - og ull både inst og ytst! Anna hjelper ikkje. Det var faktisk 14 minusgrader då eg starta noko før kl.11. Eg spente på meg skiene rett utafor stovedøra. No har vi nesten 40 cm snø, det glinsa i dei kvite snøkrystallane då eg for bortetter vegen. Nydeleg sledeføre ville dotter mi sagt, om ho var heime.

Eg hadde i grunnen lagt skiene på hylla, men når vintereventyret ligg rett utanfor husveggen, er det stor synd å ikkje bruke det. Eg likar best bortover- ski, så eg tok ein times tur nede på elva. Det var masse spor etter rådyr. Andre skilauparar enn eg hadde det nok ikkje vore her i dag. Så eg laga mine eigne låmer. Trea var fulle av nysnø, og det var ingen oppover- eller nedoverbakkar. Eg gjekk elva på kryss og tvers og fekk opp farten. Sola varma, brilleglasa dogga og selbuvottane måtte av. Riktig fin diagonalgang hadde eg. Farten var nok ikkje som Harald Grønningens, men eg vart god og varm - og kosa meg retteleg. Og det trur eg ikkje mange skilauparar gjer i dag. Dei fleste halsar av garde som om dei har den vonde i hælane. Ser dei spor etter rådyr eller harar? Har dei tid til å ete ei appelsin eller sprette ein Kvikklunsj?

I gamle dagar, den gong eg budde i Trondheim, var bror min og eg kvar sundag på ski heile sesongen. Syster vår var allstøtt så lita, så ho måtte bli heime. Vi tok bussen opp til Skistua - og vi rente ned til Vintervatnet og for til Kvistingen, Storheia og Elgset'hytta. Eg var liksom Harald Grønningen, og han var Håkon Brusveen (eller var det Hallgeir Brenden?) , og vi kappast om å gå fortast. Heimover tok vi Rustadrenna - eller Måneskinnsløypa med Damenes fallgruver. Vi for ned Steinberget, ned til Ila og tok trikken heim. Vinterstid hadde alle trikkar skistativ utafor kvar vogn, der feste vi skiene våre. Stavane kunne vi ta med inn.

Skiene eg brukte den gongen, er no festa på bror min sin skivegg. Skipar nr. 3 frå venstre fekk meg greitt både opp og ned bakkar. Den gongen var det berre treski, og vi smurte med blå Swix, parafinvoks eller talgljos.

Eg trur ikkje vi song når vi for av garde i skiløypene, men det gjorde eg i dag. Åleine som eg var nede på elva, sette eg i med ei av songane eg lærde på skulen:

Eg snører min sekk, eg spenner mine ski
nå lyser det så fagert i heien.
Fra ovnskroken vekk! Så glad og så fri
mot store, hvite skogen tar jeg veien.

I fykende fei, jeg baner meg en vei
blant vinterkledde stubber og steiner.
Den susende vind meg stryker om kinn,
og snøen drysser ned fra lave greiner.

Margrethe Munthe