Halsklut og kattskinn

Så var det denne halskluten då. Sist laurdag var det så nydeleg eit ver, og eg var ute heile dagen. Tok av meg ullskjorta og kasta halskluten, nå,ja - eg tulla han rundt hovudet så ikkje dei grå hårstråa skulle vere til besvær der eg fauk rundt i hagen. Men ai,ai. Kor lenge er det ikkje sidan eg las Kinck-novella om "Denne krakkjen" - der Taddak ropar til kona si -

"Halskluten din! Æ du 'kje vetuge!- For ingenting i verden var så farlig for helsen som træk på halsen."

Dette burde eg ha visst, så mange år som eg har levd; men når vårsol i bakkane blenkjer, trur ein at ein er 17 år att - og tolar alt. No sit eg her, med vondt i halsen og snørrat' - og har berre meg sjølv å skulde på. Æ kan for det sjøl! Og då er det ingen som tykkjer synd i meg.



Lett yr i dag, og dermed slapp eg å vatne alle kassane mine med frø. For no har også eg sådd: Asters, timian, erteblomar, solslikke og basilikum. Grønsakane går rett på friland, når berre jorda er varm. No har eg alle frøkassane i vinterhagen, og om litt skal eg setje ut det lisle drivhuset mitt.



Eg har gjeve hainn te mæ ei lydbok i dag, og der sit han ved kjøkenbordet med treskjeringa si og lyder på Edvard Hoem som les om "Faderen". Far til Bjørnstjerne Bjørnson. Sjølv las eg ferdig"Min lange reise ender her" av Ragnhild Nilstun her ein dag. Hovudpersonen Anna er no rundt 80 år og ho har kome sør i landet. Ho reiste frå Vadsø. ..."men også der sør var vintrene råkalde og fuktige....då var kattskinnet godt å ha. Dette var siste bok i ein trilogi, og alle er like gama. "For mitt blikk" og "For kjærlighets skyld" heiter dei to fyrste. Eg veit om mange eg kan tilrå dei bøkene til.

Elles er det nokre finske bøker som ligg framme og ventar på meg. Vi vil vere med på turen til Finland i august, som Foreningen Norden skipar til, og då er det lurt å førebu seg og lese noko av den moderne finske skjønnlitteraturen. Ikkje berre Kivi og Linna, men Leena Lander, Märta Tikkanen, Arto Paasilinna (hainn te mæ har alt lese Harens år), Pirjo Hassinen(eg har lese Julehustru), Kjell Westö, Kari Hotakainen, Monika Fagerholm, Matti Joensuu - og fleire.



Så mange bøker, så lita tid.

"Markje grønast, snjogen bråna-"

Måtte berre finne fram dette vene vårdiktet til Edvard Storm. Akkurat NO er det slik her i sør! Det vart fort grønt nede i hagen no når eg fekk raka bort gamalt lauv i går. Det vart fleire trillebårlass med avfall frå tre og blomar, og alt hadde eg i utepeisen og tende på. Det var litt vind i lufta(i luftin - om eg er av dei som framleis nyttar dativ), så eg passa godt på. Til slutt hadde eg ein stor gløsehaug(skal tru om namnet Gløshaugen i Trondheim tyder det same?)- og jammen fekk eg ein ljos ide. Det var tid for å lage middag, og eg sprang inn på kjøkenet, henta store potetar, pakka dei inn i aluminiumsfolie - og putta dei inn i gløsehaugen. Nokre vipsar seinare- var dei blitt til nydelege bakte potetar.

Har ein jordeple i kjellaren, vert ein aldri matlaus. For å variere kosten noko, fann vi ut , hainn te mæ og æ, at vi ville bake eplekaker i dag. Laurdagsfri og allting, då kan ein gjere alt det ein vil. Av ei bøtte potet' vart det ca. 60 potet'kaka. Ja, somme vart mindre - og somme vart tjukke. Men du og du, kor godt dei smaka. Med rjome og tyttebærsylte.

Eplekakebakinga tok berre eit par timar, og då måtte eg ut att i hagen. Herlege vårdagar er til for å vere ute i. Eg raka litt meir, klipte nokre buskar og leita fram dei overvintra jordskokkane mine frå hagen. Vi måtte ha VÅR-suppe i dag.
Men dei oppskriftene eg fekk frå internett, inneheldt så mykje som eg ikkje hadde i huset - så eg laga mi eiga oppskrift:
Eg skrapa og vaska ein heil haug jordskokkar, henta lauk i kjellaren og fann graslauk, topplauk(utan toppar sjølvsagt) og det grøne frå kvitlauken i hagen. Surra alt i smør, dryssa på litt mjøl- helte på buljong og koka eit bel. Eg skar opp litt norsk cheddarost,(eg hadde ikkje maskarpone- veit no mest ikkje kva det er) putta det i den ferdige suppa saman med finstrimla skinke. Litt salt og pepper.
Attåt suppa hadde vi heimebaka brød og braud frå siste veke.
Det vart eit herremåltid.

Akkurat no

Mine kjære bloggarvener skriv så mykje- så ofte og så nydelege tekstar. Eg er ei ugle som er ute og flaksar om kveldane, difor vert det lita tid til blogging. Men nokre må ta seg av kulturlivet i bygda. Siste veke vart det lange kveldar med lesesirkel og planlegging av kvinnemøte. I bygda mi vil vi no invitere til eit fleirkulturelt dametreff. I dei siste åra har vi fått mange nye landsmenn, og det skal bli moro å høyre om deira kultur - og iallefall smake tradisjonell mat frå deira land. Vi har damer frå Tsjetsjenia, Burma, Thailand, Afghanistan, Nederland, Polen, Russland, Somalia. Vi vonar at mange kjem. Sjølv må vi vel og lage til noko heil-norsk. Då vil eg kome med framlegg om braud og rjome.

Nylaga braud er naugodt. Eg har akkurat laga 20 leivar flatbrød med både fint og grovt sammale kveitemjøl, litt rug og litt byggmjøl i "nåa". Eg baka braud akkompagnert av Åge Aleksandersen. Kjevla rulla taktfast over leiven medan eg song "Leva livet" i duett med Åge. Eg må nemne at det var ein gong ei lita pie - midt på åttitalet - som heller ville syngje Leva livet enn Bæ,bæ lille lam. Skal tru om det er ein person der ute på den store verdsveven som kjenner seg att.

Akkurat no - er liene rundt bygda der eg bur kvite av nysnø; akkurat no var det ein liten bjørkefink på fuglebrettet mitt; akkurat no så skifte hainn te mæ sumardekk på bilen(den gamle bilen utan servostyring); akkurat no kikkar eg på utskrifta av flybillettane våre til Estland(tenk at eg greide å tinge billettar på internett! Eg tinga hotellrom og, men vi har ikkje fått stadfesting på det - men eg har betalt, så då er vel alt ok?)
Akkurat no skal eg lage meg ein kopp te, finne fram strikkinga mi og sjå reprise på Farmen. Eg som flaksa slik siste veke fekk ikkje med meg kva som hende i finaleveka.

Så vil eg finne fram boka mi "Kjærligheten banker på" av Marisa de los Santos. Venskapen mellom Clare på 11 år og Cornelia på vel 30 år er spesiell. Dei finn snart ut at dei er sjelevener; båe elskar jo Anne-bøkene (sjølvsagt - Anne fra Bjørkely). Cornelia er kjærast med far til Clare, men han bryr seg ikkje mykje om ungen sin.

Og i kveld er det opning av den nye operaen i Oslo. Eia var vi der -

Odessa

Det er faktisk sume av oss som ikkje kan sitje med hendene i fanget. Er det rastløyse, arbeidsglede og eller kreativitet? Dei timane i veka eg sit framfor fjernsynet , berre MÅ eg ha ei strikking. Ingen av min næraste treng genser eller jakke, då vert det luer, sokkar og vottar. Odessaluene, dei har perler i strikkinga, er populære. Og så mange fine fargar det finst i bomullsgarn. Eg har sikkert laga 10 stk. , og eg har til og med sendt 6 til England!



Når ein bur i ei lita bygd er det viktig å ta del i kulturlivet i bygda. Vi har bygdekino ein gong i månaden, og det er mange år sidan riksteateret var her. Men vi har eit levande organisasjonsliv, der vi lagar kultur sjølve. Sume driv med korps; andre er ivrige i kor, idrott og mållag. Det finst til og med ein jordbruksklubb i mi bygd. Der er vi som vel å dyrke og odle våre eigne grønsaker. Dei er IKKJE sprøyta med filleskap; dei er reine og smakfulle. Og no er eg snart i full sving i hagen. Ja, men så er det litt snø i lufta igjen i dag. Men eg har alt funne graslauken min. Den var like god som i haust!

Det er og viktig å møte fram på det som vert skipa til av andre. I går kveld var eg på kabaret. Ein visesongar frå kysten song viser av Evert Taube og fortalde om livet hans. Det var moro å vere med på allsongen. Sjung av hjärtat, sjung.

Laurdag for store og små

Det er siste laurdagen i mars, og det er snø i hagen og på plena. Eg må nok gje mine vener, småfuglane, mat i dag og. I fleire år ynskte eg meg eit lite fuglehus til å ha fuglemat i - og tru det eller ei; ei jol fekk eg det i gåve. Og det er ei gåve eg stadig har glede av. Det står på ein påle utanfor verandaen, og eg kan sitje ved kjøkenglaset og fylgje med. Fugleboka er innan rekkjevidde.Det er helst kjøtmeis og blåmeis som kjem. Når blåmeisene kjem i flokk, kallar eg dei for B-gjengen. Elles har vi hatt granmeis og spettmeis. Dompapen kjem ikkje på brettet rundt huset, men eg har sett han og kona nede på bakken eller i syrinen like ved. Grønfinken kjem i flokkar. Nøtteskrika sit stundom i eit av epletrea, og ved joletid var det ein flaggspett her.



Dette minnar meg om soga om lærarinna som var på tur med småskulen. "Sje, der sit ein føggel",sa ei lita pie." Nei", sa den vaksne." Dette er en ful." "Jammen, hainn va no bra lik ein føggel,ja", sa pia.

I dag luktar det laurdag i huset. Det er slutt på grønsåpelukta. No er det fiberklutar og moppar som tek smuss og støv. Det er nybakt brød på kjøkenbenken - og ein heil haug med "kanel i svingane" (kanelbollar). No skal eg lage meg ein god kopp te og smake .

Her er oppskrifta:
150 g margarin 
5 dl mjølk
50 g gjær
1 egg
1/2 ts salt
125 g sukker
2 ts kardemomme
1 1/2 l kveitemjøl

Fyll:
150 g margarin
12 ss sukker
4 ts kanel
 
Smelt marg og varm mjølka. Ha i gjær og alt det andre. Hev deigen i minst 45 min.
Lag fyll og varm dette til ein graut.
Del deigen i 2 og kjevle ut kvart emne til ein rektangulær leiv, smør på fyllet, brett saman og del opp i ca 13 lange remser. Tvinn og knyt og legg dei på steikebrett. Etterhev godt, 45 minutt. Steik dei i 8-10 min på 225 gr.

Bibliofiolen skal no prøve seg på bloggen - for fyrste gong - åleine.

Eg har lånt bort kameraet mitt, det digitale, så no vert det ikkje bilete meir . (Ha, ha, eg kunne ikkje bruke det heller) Så mangt å lære for ein tilårskomen fiol.
MEN eg har lært at dersom du trivst med deg sjølv og den du er, vil du truleg like dei du treff på, same kven dei er.
Dette sitatet har eg funne i ei bok, og det er heilt sant.

Eg ventar på våren, slik at eg kan finne fram hageutstyret mitt og så gulrøtter, erter, salat og skvåsh. Blomar og, dersom vi kan ete dei. Ringblomar t.d. Alle blomar med officinales i det latinske namnet sitt kan ein ete. Eg trudde eg kunne finne nokre grøne strå av graslauken i påska, for det var jo mest berrt før vi dro på ein liten påsketur til Fivrelet i Bergstaden (den i sør). Ha, då vi kom heim -(etter å ha køyrt i kolonne over fjellet) var hagen heilt kvit. Snøen hadde igjen lagt seg. Det tek nok mange dagar - kanskje veker- før eg igjen kan syngje "enno ein gong fekk eg vetren å sjå for våren å røma". "Flaumen går, i Noreg er vår" har eg derimot vore med på å syngje av full hals. Det var då bygdekvinnelaget mitt skipa til fylkesårsmøtet no på kvinnedagen.

Vottar med vri