Nei sjå kor det blånar her!

Nei sjå kor det blånar her!

No må me roe oss, kyra!

Å nei, slike fine bær,

og dei som det berre kryr a'!

Nei maken hev eg 'kje sett!

Sumt godt her er då til fjells.

No vil eg eta meg mett;

her vil me vera til kvelds!

Diktet -eller songen- Blåbærli av Arne Garborg rann meg i hu no i ettermiddag då vi var på blåbærtur i skogen. Det var blått i blått i heile lia. På vel ein halvtime hadde Hainn te mæ og eg ei bytte full. Ja, vi hadde bruka bærplukkar. Då går det fort, det var berre å ause opp. Men samstundes fylgjer det med mykje rusk og rask, og ikkje å gløyme å nemne dei kvite tyttebæra. Vel heimkomne bars det til å reinske, og det tok mykje lengre tid enn bærplukkinga. Bæra var heller små, så om vi ventar ei veke, vil det nok hjelpe. Men kor mykje skal ein hauste?

Her er blåbær til mange familiar i år. Men kor mange er det som tek turen ut i skogen? Ein får turen, frisk luft i lungene og så all den gode bæra. Nyrørt' blåbær på skiva. Finst det noko betre? Eller blåbærmuffins - eller blåbærsmoothie. Blåbær på painn'kaka må til, og blåbærsaft er godt for helsa. Vi må nok ut fleire turar.

Eg har rørt all bæra no. Noko putta eg i frysaren, men no skal vi fråtse nokre dagar. I morgon vil eg ta meg ein tur til fjells, til ein parkeringsplass eg veit om. Dersom det står ein spesiell bil der, skal eg setje att ei krukke med nyrørt blåbær, eg skal ta med ein stor squash frå hagen, og eg skal få Hainn te mæ til å ta opp ein pose med nypotet'. Då tenkjer eg at denne utvalde personen vert storglad når ho finn så mykje godt.

Då alt arbeidet med blåbæra var ferdig, ville eg setje meg ned framom fjernsynet og slappe av med spitet mitt. Men det vart ikkje noko spiting. Det vart berre forarging. I beste sendetid på laurdagskvelden sender NRK fotball. Og ikkje er det landskamp ein gong. Berre eit oppgjer mellom Start og visstnok eit Oslo-lag. Kven har interesse av det??? Sei meg det, du som les dette! Har dei ikkje anna å by oss, kan dei vel leite i arkiv og finne fram repriser. Eg kunne godt tenkje meg lomme-operetter frå 60-åra t.d. Eller fjensynsteater. Eg kan godt sjå dei gamle svart/kvite finske teaterstykka på nytt. Heller det enn fotball. Nei, takke meg til bokhylla mi. No går eg og finn meg ei gama bok - og bryr meg ikkje om kven som vann kampen.

Ull er gull. Men er pølse tull??

Ull er gull. Sumar som vinter. Eg har vore på fjelltur, og då er ull-singleten heilt naudsynt. Brukar du bomullstrøye, vert du berre klam. Her har eg hengt trøya til lufting, og då eg tok ho på att, snudde eg berre trøya att fram - og kjende meg like tørr som då eg starta turen.

Vi ventar på båtskyss inn til støylen. Då er det godt å lufte tærne, lage bål og steike pølser. Pølsene må vi ete opp før skyss-karane kjem. Trur ikkje dei likar pølselukta. Dei inviterer til middag. Og det er ein annan kost enn det Hainn te mæ og æ har ete i alle år. Vi har ete pølser og makaroni, og aure og potetstapp'. Nei no er det andre tider.

Her er Gullungen i ferd med å stelle til middag. Ho lagar mat i eisa - og tru det eller ei. Ho har teke med aubergine, squash, raudlauk, sopp og kotelettar.

Ja, Sjøla må berre innrømme det. Det smaka fortreffeleg! Og raudvin serverte dei og.

Eg tok gjerne oppvasken.

No ser eg atter slike fjell og dalar...

No ser eg atter slike fjell og dalar

som dei eg i min fyrste ungdom såg.

Og same vind den heite panna svalar.

Og gullet ligg på snjo som før det låg.

Ok, då! Eg veit vel at dette diktet er Rondane av A.O.Vinje - og bileta eg syner fram er frå ein annan kant av landet. Men eg tykte dei passa så godt til kvarandre.
Og i desse fjella har eg vandra i snart 40 år, frå min fyrste ungdom. Ja, i barndomen var ikkje desse fjella i tankane mine ein gong. Men mangt endrar seg.

Her var den fyrste lange kvileøkta. Dei fyrste åra eg vandra her, hadde ikkje denne tjønna namn. Men dei tre som vandra her år etter år, meinte at ved dette vatnet var det så godt å kvile - ete ei skive og kanskje ein jogurt og så drikke seg utyrst av den siklande bekken. Det kom nok fram mange namne-framlegg, og det vi enda opp med vart KLIVE-tjønn. Namnet står ikkje på noko kart, men den vandrande klanen som no har fått 3 fleire medlemer, veit kor dette er.

På ei veke har eg gått denne fjellturen 4 gonger. I steikande sol og med sveitte i panna og langs ryggen. Det var så tørt i fjellheimen at eg kunne gå i sko heile vegen. Sekken var passe tung, og eg brukte like lang tid som i min fyrste ungdom. Det er eg mektig stolt av!

Det vart gode dagar. All matlaging var ute i det fri. Eg var snar til å ta på meg oppgåva som kokke og oppvaskar. Dei tre eg var i lag med hamra og saga og reiv og bygde. Så late dagar var det ikkje . For dei. Men eg hadde no med spitet mitt og boka mi (Stalins kyr av Sofi Oksanen) og var vel nøgd med opphaldet.